AAN DE SLAG

Hier in de jaren vijftig Ome Ben aan de slag als timmerman. Tijdens de wederopbouw speelt het hoofddeksel nog een prominente rol in het straatbeeld, de volwassen Nederlander gaat niet zomaar blootshoofds het huis uit. Op de bouw is dat niet anders, en dan werkt zo'n alpinopet toch makkelijker dan een hoed. Het zal nog twintig jaar duren voordat de veiligheidshelm op bouwterreinen verplicht wordt.

Henk

DISCUSSIE

 (foto Nico Hemelaar)

Ome Ben zou deze maand 79 jaar zijn geworden. Als je dit weblog bekijkt, zou je bijna denken dat Ome Ben nooit ergens zwaar aan tilde. Bij tijd en wijle kon hij echter flink debatteren over de Haagse gekte of alledaagse misstanden.

Neef Nico Hemelaar had in 1976 gelukkig de tegenwoordigheid van geest om zo'n geanimeerd gesprek te fotograferen. Zoals op bovenstaande foto kennen we Ome Ben namelijk ook. Toch was zijn standpunt over het algemeen relativerend, en opende hij zijn betoog meestal met 'Moet je goed horen...' .

Wie die langharige figuur is met wie hij van gedachten wisselt, dat mogen jullie raden.

Henk

 

POST VOOR 'OME BEN'

'Dhr. B.C. Hemelaar' ontving natuurlijk tal van officieel geadresseerde poststukken, maar diverse neven en nichten richtten hun vakantie- en nieuwjaarskaarten aan 'Ome Ben'. Zo gek is de titel van dit weblog dus niet.

Tussen alle ansichten met vakantie- en kersttaferelen vond ik ook onderstaande kaart uit 1989 die Oom Ben van zijn nicht Irene uit Duitsland ontving. Ik vind het zo'n aardige kaart, dat ik niet kan nalaten om jullie te laten meegenieten. De tekst betekent zoiets als: "De dokter heeft me 'verse kost' voorgeschreven".

Henk

BIBLIOTHEEK 'BOEKENBEN'

Oom Ben had bij zijn zus Myria op Sardinië ook een behoorlijke collectie boeken staan. Toen mijn vader Chiel indertijd door tante Myria werd gebeld met de vraag wat ze met al die boeken aan moest, stond ik er toevallig bij. Hij vroeg me of ik misschien iets wist, maar we kwamen niet verder dan weggooien bij het oud papier. Maar gelukkig heeft tante Myria later een betere oplossing gevonden. Een Nederlander leidt in Santa Lucia een zeilschool, en omdat zijn Nederlandse cursisten zich ook wel eens willen ontspannen, heeft hij in zijn lesruimte een plek ingeruimd voor Oom Bens boeken. Nederlandse toeristen die zijn zeilopleiding volgen kunnen de boeken gratis lenen. Voor deze mooie oplossing zou Oom Ben zijn zuster beslist dankbaar zijn geweest. En hoe heeft de zeilleraar deze boekenbieb gedoopt? "BoekenBen"!

OP SCHOOT V

Kitty komt natuurlijk ook aan bod. Ten eerste omdat ze hier bij Oom Ben op schoot zit, ten tweede omdat ik de foto eerder had 'misbruikt' om haar tante Ria op de schoot van Oom Ben te photoshoppen, en ten derde omdat het vorige log aan een jeugdkiek van haar vader Frank was gewijd. Er staat verder geen datum op de foto vermeld, maar dit moet begin jaren 70 zijn geweest.

NEEF FRANK IN DE KRANT

In de loods met boeken van Oom Ben trof mijn broer Klaas onlangs tóch nog een verhuisdoos met persoonlijke spullen aan. Zo zat er een zorgvuldig bewaard krantenknipsel in over de nieuwe RAI. Maar waarom zou Oom Ben dat bericht bewaard hebben? Op de foto staan drie jongens voor het RAI-complex, maar verder staan er geen namen bij. Het onderschrift luidt: "Leerling-straatmakers kunnen zich uitleven op het enorme parkeerterrein, dat wordt aangelegd voor de nieuwe RAI." Krantenfoto's waren tot de jaren tachtig minder scherp, maar opeens meen ik mijn neef Frank Haselaar in de linker jongen te herkennen. Verder staat er geen jaartal op het knipsel, maar internet levert de complete datum op: 29 december 1960. Frank heeft geen internet, dus mail ik het gescande knipsel naar zijn broers en zus, en dit zijn de reacties:

Ferdinand: "Dat is inderdaad Frank. Hij heeft in die periode ook in andere kranten gestaan. Het had te maken met de oplevering van de nieuwe RAI, die moest openen. Ondanks dat de winter zijn intrede deed moesten zij doorwerken."

Ria: "Leuk dat jullie weer wat ontdekt hebben in de nalatenschap van Oom Ben. Op de krantenfoto herken ik duidelijk mijn broer Frank, hij is daar 16 jaar op. Waar blijft de tijd?"

Clemens: "Geweldig. Het is een tijd geleden, maar ik herken de foto direct!"

Clemens heeft een print van het knipsel bij zijn broer Frank bezorgd, maar Frank krijgt natuurlijk ook het origineel toegezonden.

Henk

SCHEEPSHOND

 

Turfschuit van Klaas Hemelaar (met hoed) t.h.v. Ruysdaelkade 81

Naar aanleiding van ’Kattenvolk’ en ’Duif is dood’ vertelt Oom Bens zuster Jo over een hond op de schuit van hun vader Klaas.

Jo Broekmeulen-Hemelaar: "Mijn moeder Na was helemaal geen liefhebber van honden, maar mijn vader had er wel een aan boord. Hij noemde hem 'Sjo' en onder ons gezegd was het een mormel, maar het was wel een goede waakhond en dat was wel nodig ook. Toen de schuit in Amsterdam lag en mijn vader weer naar Vinkeveen moest vertrekken, was Sjo in geen velden of wegen te bekennen. Vader had natuurlijk nog wel rondgekeken en geroepen, maar uiteindelijk moest hij toch zonder Sjo vertrekken.

In Vinkeveen hoorde mijn moeder op een gegeven moment aan de voordeur morrelen. Ze trok de deur open en werd daar door een besmeurd gedrocht aangestaard: Sjo! Het trouwe dier had de boot gemist, liet de stad spoorslags achter zich, zwom de veenpolder door, en dook onder het slijk weer op in Vinkeveen. Moeder liet het beest niet eerder binnen nadat mijn vader het beest in de schuur een grondige wasbeurt had gegeven. Al had ze niets met honden, ze vond het prachtig dat zo'n beest zó hondstrouw kon zijn."

DIAMANTEN HUWELIJK

Oom Bens oudste broer Anton Hemelaar treedt mei 1947 in het huwelijk met Catrien Wit. Als het kersverse echtpaar glunderend de kerk verlaat, vormen leden van de Roomsch-Katholieke Sportvereeniging een ereboog.

Zestig jaar later vieren Catrien en Anton hun Diamanten huwelijk, en de kinderen hebben hun ouders een rondvaart aangeboden door Antons geboortestreek Vinkeveen/Waverveen. Als oom Anton het vertelt, kijkt hij net zo opgewekt als op de trouwfoto's.

Nog vele jaren in goede gezondheid toegewenst.

OP SCHOOT IV

In een vorig logje lijkt alleen Irene bij Oom Ben op schoot te zitten, maar eerlijk gezegd doen we Chiel daarmee tekort, want die zit nota bene op de ándere knie. Het is november 1969 en we hebben lekker in het bos geravot, en kastanjes en herfstbladeren verzameld.

DUIF IS DOOD

Oom Bens oudste broer Anton is inmiddels 89 jaar, maar beschikt nog altijd over een ijzeren geheugen. Ook over de huisdieren in de Looiersstraat weet hij het nodige te vertellen - over de poes die van de schuit mee naar de Looiersstraat verhuisde - en speciaal voor dit Benlog haalt hij herinneringen op aan de duif in de huiskamer.

''Voor de oorlog blijkt een van mijn zussen een aandoening te hebben, en een oude volkswijsheid wil dat je in dat geval een koerduif in huis moet nemen. Of die remedie afdoende werkte laten we even in het midden, maar het is een tam dier en deze soort heeft als bijzonderheid dat hij niet alleen koert, maar ook een geluid maakt dat klinkt als 'hihihihihi'.

Goed, het is een aardig beestje en zelfs tijdens de strenge hongerwinter haalt niemand het in zijn hoofd om die duif op te peuzelen. Maar zoals je weet loopt er ook een poes in huis rond, en die riskante combinatie heeft dan ook alle aandacht van mijn moeder, die er op toeziet dat de koerduif veilig in zijn kooitje zit.

17 maart 1948 wordt oma Börger 87 jaar en mijn moeder vertrekt naar Vinkeveen om de verjaardag van haar moeder te vieren. Maar als ze na afloop in de Looiersstraat terugkeert, ligt het vogelkooitje op de grond en het laat zich raden wat er gebeurd is. Na al die jaren is onze koerduif, die zélfs de hongerwinter heeft overleefd, alsnog ten prooi gevallen aan de klauwen van onze poes.''

Tja, om met Toon Hermans te spreken: 'De doif is dood'. Wie een demonstratie van het aparte koerduifgeluid 'hihihihihi' wil horen, die neemt maar even contact op met Oom Anton. Dan kun je hem gelijk feliciteren, want deze maand is hij 60 jaar getrouwd!

75 JAAR

Oktober 2003 wordt Oom Ben 75 jaar, maar zijn boekenverzameling is inmiddels zo omvangrijk, dat belangstellenden nooit ofte nimmer in die krappe woning passen. Al snel ontstaat het idee om voor de gelegenheid een feestzaal te huren en Oom Ben het verjaardagsfeest cadeau te doen. Vervolgens komt het overleg op gang tussen neven en nichten, per post, e-mail en overleg bij mijn ouders - mede vanwege de beoogde liedteksten. Ferdinand brengt dan in herinnering dat tante Myria en oom Mario in augustus 40 jaar getrouwd zijn. Dat biedt mogelijkheden, want als we dan toch de hele familie bij elkaar hebben, kunnen we meteen de twee jubilarissen eens flink in het zonnetje zetten. Aangezien ze van niets weten, vormt die huldiging een mooie verrassing. Irene en pianist Paul zeggen toe voor de muzikale omlijsting te zorgen en Klaas regelt de reservering van de zaal en de bediening.

 

De voorbereidingen zijn rond, de uitnodigingen de deur uit, veel enthousiaste reacties volgen, en er kan weinig meer mis gaan. Maar een maand voor de grote feestdag komt Oom Bens jongste broer Gerrie onverwacht te overlijden, en zo’n trieste gebeurtenis laat bij de familie zijn sporen na. Het is een schrale troost te weten dat oom Gerrie - net teruggekeerd van vakantie – vredig is ingeslapen bij het uitpakken van de koffers.

 

Het is zondagmiddag 5 oktober 2003, de feestzaal van het Mercure Hotel is gezellig ingericht, de geluidsinstallatie staat klaar, we zijn er klaar voor. Wim heeft de feestelingen van de Nieuwe Looiersstraat opgehaald, en langzaamaan stroomt de zaal vol met familie. Een opgewekte maar ook een aangrijpende gebeurtenis, want de Haselaars en de Broekmeulens zag ik in de loop van jaren nog wel eens, maar de kinderen van Oom Gerrie had ik al zeker dertig jaar niet gezien! Het is een volle bak, er heerst vrolijkheid, er is natuurlijk veel bij te kletsen, Irene is spreekstalmeester. Ze praat de middag monter aan elkaar, zingt liedjes die voor de jarige en anderen een speciale betekenis hebben en natuurlijk uit de feestbundel – waaraan we nog wel eens een log zullen wijden. Dan wordt (zie foto) de feesttaart binnen gereden, voorzien van een marsepeinen afbeelding van een jonge Ben – dat heeft Klaas maar weer mooi geregeld. De Oom Ben snijdt zorgvuldig de taart aan en ieder krijgt een lekker punt aangereikt.

Intussen weten tante Myria en oom Mario nog niet, dat ook zij deze middag in het zonnetje zullen worden gezet. Van de oude garde zijn alleen Oom Ben en mijn ouders op de hoogte, dus als oom Anton mij tussentijds waarschuwt dat niet alle boekjes dezelfde inhoud hebben, maak ik hem snel duidelijk dat het om een verrassing gaat. Dan neemt Irene het woord, en onthult dat het eigenlijk niet alleen een feest is voor de 75-jarige, maar bovendien voor tante Myria en Oom Mario, die maar liefst 40 jaar getrouwd zijn! Vlug wordt de oude garde van complete liedboekjes voorzien, waarin ook teksten voor het Smaragden paar zijn opgenomen, en kan er weer naar hartelust gezongen worden. De missie is geslaagd, de twee zijn inderdaad blij verrast. Na uren van feestvreugde nadert het einde van de middag, en krijgt Oom Ben tot slot het woord. Zichtbaar onder de indruk pakt hij de microfoon, en bedankt alle aanwezigen welgemeend voor het geslaagde feest.

Naast alle waardering voor ieders inzet waardoor de middag fantastisch is verlopen (vakkundige presentatie en muzikale omlijsting van Irene en Paul, organisatorische inspanningen van Klaas en anderen, en natuurlijk alle familieleden die dit wilden meevieren) breng ik daarbij toch nog even de geslaagde toespraak van Nico Hemelaar in herinnering. Onze neef hield niet alleen een enthousiaste verhandeling over zijn jarige oom waarbij tal van dierbare en vrolijke herinneringen aan bod kwamen (Oom Ben kon zijn neuspunt met zijn tong aanraken!), maar vervolgens hield hij voor het Smaragden bruidspaar een gloedvol betoog... in het Italiaans! In een woord: indrukwekkend. Speciaal voor dit Benlog heeft Nico nog naar zijn toespraak gezocht, maar zoals dat gaat is deze bij vervanging van een computer verloren gegaan. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Dit log over de laatste verjaardag van Oom Ben verschijnt n.a.v. diens sterfdag, vandaag precies drie jaar geleden.

Henk

 

OP SCHOOT III

Irene bij Oom Ben op schoot! De foto is nu eindelijk boven water en we weten zelfs op welke dag dit plaatje is geschoten: donderdag 20 november 1969. Irene is hier dus bijna vijf maanden oud.

GERT HEMELAAR

 

Gert Hemelaar is kind aan huis in de Looiersstraat en als de broers Hemelaar gaan stappen, dan is hij van de partij. Gert is geboren in 1918 en groeit op in Vinkeveen/Waverveen. Later verhuist hij naar Amsterdam, waar hij - zoals meer Hemelaars - in de kolenhandel aan de slag gaat. Gert staat zijn mannetje, weet van aanpakken, en geen mens is er dan ook op bedacht, dat hem iets zou kunnen mankeren. Maar in 1963 zakt hij tijdens het douchen in elkaar. Uit ontsteltenis wordt nog even aan koolmonoxidevergiftiging gedacht, maar de enige doodsoorzaak blijkt hartstilstand te zijn. Al is Gert niet ouder dan 45 jaar geworden, velen denken nog met genegenheid aan hem terug. Zo zie ik mijn vader Chiel nog voor me, die steevast in gedachten verzonk als zijn neef ter sprake kwam. Naar aanleiding van de eerder geplaatste foto kwamen diverse reacties binnen.

Tony Hemelaar: ''Dat is inderdaad oom Gert op de foto. Ik herinner hem met een zwart gezicht en werkplunje (pilo broek). Dan werden de kolen gebracht met een open vrachtwagen en sjouwde hij de zakken kolen naar binnen. Geen schoon werkje. De kolenhandel aan de Van Slingerlandstraat heb ik 1x bezocht. Het waarom weet ik niet meer, maar we reden in een auto met Oom Gert achter het stuur. Een auto... nog nooit meegemaakt! Voor de kenners onder ons: een zwarte Citroen Traction Avant.''

Will Hemelaar-Zonneveld: ''Tijdens mijn verkering met Chiel kwam ik regelmatig in de Looiersstraat over de vloer. Zondagmiddag gingen de broers vaak naar de bioscoop en Gert ging meestal mee. Wat voor iemand hij was? Nou, gewoon een heel aardige man, sympathiek. Ze waren erg aan hem gehecht, en toen hij zo onverwacht was overleden kwam dat hard aan. Gert was nog jong.''

Ria Haselaar: ''Wat een leuke plaatje van oom Ben en oom Gert. Ook ik heb hele goede en fijne herinneringen aan oom Gert. Maar om op zijn overlijden terug te komen: hij is na een zware dag kolensjouwen tijdens het douchen gestorven. Er werd nog even gedacht aan een lekkende gasgeiser, maar het bleek een hartstilstand te zijn. Maar ik kan er naast zitten, dus vraag het voor alle zekerheid maar aan mijn broer Ferdinand.''

Ferdinand Haselaar: ''Oom Gert was een oom waar ik met veel plezier aan terugdenk. En wat zijn overlijden betreft: na zijn dagelijkse werkzaamheden is hij tijdens het douchen op de Van Slingerlandstraat vrijwel zeker aan een hartstilstand overleden. Willem Buikstra, een oud-werknemer van de familie, was er namelijk bij aanwezig toen het gebeurde. Vandaar dat ik dit zo zeker weet.''

Nico en Threes Hemelaar: "Gert was een hele fijne vent. Hij was gek op onze en oom Piet zijn kinderen. Verschillende keren heeft hij ons met de kinderen van ons vakantieadres naar huis gebracht. Mijn schoonzuster Jo was daar altijd bij. De laatste keer hadden wij 4 kinderen. Wij begrijpen nog niet, hoe wij allemaal in de auto konden (met de bagage). De familie had toen een Jaguar.

De ware toedracht van zijn dood was als volgt. Gert ging altijd als laatste douche, daarna maakte hij de douches schoon. Tijdens dit werk is hij plotseling overleden. Er was niemand bij hem. Hij ging altijd met zijn zuster Marie naar huis. Het was die dag erg druk geweest, maar op een gegeven moment vond Marie het toch wel erg lang duren. Zij heeft hem toen gevonden.

De zondag ervoor hadden wij met de hele familie nog Sinterklaas gevierd. Hij heeft ons toen nog naar huis gebracht. Twee jaar daarna (14-01-1965) werd onze 3de zoon geboren. Deze hebben wij naar oom Gert vernoemd."

Hartelijk dank voor jullie herinneringen, en tot slot de tekst van oom Gerts bidprentje.

Henk

OP SCHOOT II

Het is zondagmiddag 1964 in de splinternieuwe tuinstad Osdorp. Oom Ben komt gezellig langs, neemt petekind Henk op schoot, en toont hoe je stoer een sigaret op de onderlip balanceert.

Naar aanleiding van het vorige 'Op Schoot'-verhaal van Ria Haselaar laat Irene weten dat ook zij een foto bij Oom Ben op schoot moet hebben. Die hoort zeker op dit weblog thuis, dus we zijn benieuwd.

Henk

KATTENVOLK

Nieuwe Looiersstraat 62, 1 hoog achter. Oom Ben, poes op zijn schouders, vouwt zijn zakdoek, neef Gert Hemelaar staart vanuit de leunstoel afwachtend naar de camera. Plots flitst het fototoestel in de opkamer en de geportretteerden zitten er natuurlijk bij - een ongekunstelde momentopname.

Zoals vaker in oude huizen is het oppassen voor muizen, en dat was de taak van de vierpotige ordedienst. Wie herinnert zich nog de namen van de poezen?

Henk

Je had natuurlijk Grietje en Pietje, maar ze hadden niet alleen poezen in de Looiersstraat. Er was ook nog een duif in een kooitje. En er is zelfs een hond in huis geweest, een witte keeshond. Maar dat heeft niet lang mogen duren, die is door een auto doodgereden.

Ria Haselaar

  

SCHEURKALENDER

 

Lange tijd was voor allerhande organisaties de verkoop van dagkalenders een middel om de clubkas te spekken. Voor degenen, die niet bekend zijn met de scheurkalender: op de voorzijde staat de datum in het groot vermeld, met daaronder - naar gelang de uitgever - een oude weerspreuk, heilige van de dag, korte zinsnede uit de bijbel, Das Kapital of anderszins, en tot op de minuut nauwkeurig zonsopgang en -ondergang. Is de dag voorbij, dan scheurt men nieuwsgierig het blad af, want op de achterkant staat meestal een langere tekst over een maatschappelijk of godsdienstig voorman, een historisch weetje - '25 jaar geleden...' - maar ook een goedbedoelde grap of eenvoudig raadseltje. De dagkalender toont wat mij betreft grote overeenkomst met de aloude almanak en opmerkelijk genoeg zijn er vuistdikke studies over de almanak verschenen, maar is de geschiedenis van de scheurkalender nog lang niet in kaart gebracht.

Maar goed, de hierboven afgebeelde Sint Gerardus-kalender van 1993 komt uit Oom Bens huiskamer, en laat zien dat het Rooms-katholieke geloof naast gebedsteksten ook ruimte biedt voor lichte zelfspot. Het is dan ook niet vreemd dat er godsdienstige mopjes of woordgrappen van Fons Jansen zijn opgenomen, maar in deze Sint Gerardus-kalender ook opmerkelijk genoeg een tekst van de roemruchte Gerard Reve, hoe toepasselijk de dichtregels ook zijn.

Of er nog van dergelijke kalenders bestaan? Tegen de jaarwisseling liggen de boekhandels volgestouwd met scheurkalenders over elk denkbaar onderwerp: Donald Duck, Fokke & Sukke, geschiedenis, taal, astrologie, noem maar op. Maar de Katholiek hoeft voor zijn kalender tegenwoordig niet eens meer de deur uit, want op internet staat gratis en voor niets een Katholieke scheurkalender, al raakt de aardigheid van het afscheuren zo wel verloren.

Voor diegenen die geen leesbril bij de hand hebben, hier de bovenstaande citaten uit de kalender:

[11 mei] DAG VAN DE VERPLEGING / ROEPING - Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast, in bed verschoont, en eten voert, zal nooit haar naam vermeld zien. Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert, ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee. Toch goed dat er een God is. / Gerard Reve

[9 november] SCHOON - De buurvrouw zegt tegen Walter: 'Wat zie je wit vandaag, ben je soms ziek?' - 'Nee, mamma heeft me in bad gestopt', zegt Walter.

THEOLOGIE - Sabine, zes jaar jong, bewerkt met gekleurde stiften ijverig een blad papier. 'Kijk eens, mammie', roept ze en wijst naar haar werk, 'ik heb God geschilderd'. 'Maar Sabine', komt vader tussenbeide, 'hoe kan dat nu? We weten immers niet hoe Hij er uit ziet.' Sabine is niet te verslaan. 'Dan weten we het nu', zegt ze.

 

[1 december] DE VOLKSMOND OVER HET WEER - Decembermist, goud in de kist / Brengt december kou en sneeuw in het land, dan groeit er koren zelfs op het zand. / Ambroos, de patroon van bijen en spreeuwen, houdt van waaien en van meeuwen (7 december). / December zacht en dikwijls regen, geeft weinig hoop op rijke zegen. / Als Sint Lucia komt, lengen de dagen een vlooiesprong (21 december).

Henk

  

FLITSPAAL

Oranje... snel achter die Volvo aan... Geen kwaad woord over Oom Ben, dat spreekt vanzelf, maar deze flitsfoto uit 1973 toont ten eerste aan dat het licht inmiddels op rood was gesprongen, en ten tweede dat er toen al flitspalen waren! Naast de oorspronkelijke zwart-wit flitsfoto, die de betrapte automobilist samen met een bekeuring kreeg toegezonden, zijn voor alle duidelijkheid twee ingekleurde uitvergrotingen geplaatst. Broer Klaas was zo vriendelijk deze onlangs opgedoken foto aan mij door te spelen.

En dit flitsende verhaal sluit prachtig aan op 'Op weg', het vorige log over Oom Bens vervoermiddelen - waarbij ook zijn motorboot niet onvermeld mag blijven, die tegenwoordig in de Ringvaart schijnt te liggen - en dat leverde maar liefst twee inzendingen op, die we hierbij graag publiceren.

Neef Ferdinand Haselaar schrijft:

Wat betreft je vraag over het autobezit van oom Ben: na de Fiat-periode heeft hij een witte Simca 1000 gehad, dat was in de jaren 70, en daarna een Renault.

De motor was een DKW, een 250 cc dacht ik. Je vader had trouwens eenzelfde motor, die lange tijd in de winkel stond. Nadat ik die DKW met reserveonderdelen uit de kruipruimte - via het luik achterin de winkel - had opgeknapt, heb ik er in '66-'67 nog op gereden. Daarna heeft neef Nico van oom Anton hem overgenomen en er nog jaren mee gereden. Mijn complimenten voor de site, met familiaire groet, Ferdinand.

Neef Tony Hemelaar herinnert zich:

Jammer dat je dat niet hebt meegemaakt, die motor. Als kleine jongens vonden Nico en ik dat wel heel erg stoer. Het was denk ik in 1958/1959 dat ik bij Oom Ben achterop de motor zomaar een stukje ging rijden. Spannend...! Achteraf is het normaal, dat je dan in Vinkeveen uitkomt. Dat gat bleef zijn leven lang trekken en met zijn broers en zusters kon hij dezelfde herinneringen en anecdotes eindeloos opnieuw bespreken. Maar toen was het wel heel erg ver rijden achter op die motor. Oom Ben reed later in een Seat (Gewoon Fiat maar dan goedkoper, zei hij). Oom Chiel reed in een vuurrode Eend (kenteken JH-41-48) en later een ernstig poepkleurige Dyane. Overigens kwam Oom Mario in 61/62 naar Nederland in een Renault Dauphine en dat was wel wat. Een sporty bakkie voor die tijd.  Groet aan de gehele familie en andere geinteresseerden in Oom Ben, Tony.

OP WEG

 

Ik herinner me niet meer dat Oom Ben motor reed, maar getuige de foto rechtsboven was het vrouwelijk schoon er van onder de indruk. Vervolgens kocht hij een tweedehands besteleend, aan de motorkap te zien het oorspronkelijke model. Mario Sanna, Bens zwager, was Fiatdealer en dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat hij vervolgens bovenstaande Fiat kocht, lekker handig in het overvolle Amsterdam. Ik meen dat hij daarna nog een auto heeft gehad, maar daar heb ik hem nooit in zien rijden. In de stad reisde Oom Ben trouwens liever met het openbaar vervoer.

Zijn broer Chiel heeft de besteleend naderhand overgenomen en het karretje flink opgeknapt, vloerplaten vervangen e.d. Op de foto linksonder schraapt Chiel sneeuw van de voorruit, de eend staat hier tegenover het ouderlijk huis geparkeerd. Het Fiatje rechtsonder staat in Osdorp geparkeerd met naast Oom Ben zijn oudere zus Marie.

Weet iemand nog welke andere vervoermiddelen Oom Ben had?

Henk