TRANSISTORRADIO

In de jaren zestig was de huiskamer van Oom Ben typisch Hollands: hangklok, boekenkast, kleed op tafel en zo'n logge zwart-wit tv op het dressoir. Hoe wonderlijk het ook mag klinken, toch associeer ik die woonkamer met de flower powertijd. Oom Ben had een namelijk draagbaar transistorradiootje, zo een met zwartleren hoes en lange draagriem. Als de neefjes op visite kwamen mochten ze om beurten, riem om de nek, radio op de buik, zelf een zender kiezen, en dat vonden wij heel bijzonder. Allicht heb ik meer liedjes gehoord, maar het enige nummer dat mij daarbij onmiddellijk te binnen schiet is 'San Fransisco' van Scott McKenzie. Als kind hoorde ik intuïtief dat het meer was dan zomaar een popdeuntje. Al wist ik niet waar het over ging, toch proefde ik het verlangen dat er uit sprak. Ik was een kind en wist niet beter...

Oja, Oom Ben was het veelvuldig verwisselen van die kleine batterijtjes op een gegeven moment zo zat, dat hij aan de contactpuntjes van de radio behendig twee grote platte batterijen vastsoldeerde. Vervolgens bevestigde hij deze met plakband aan de achterkant van het radiootje, zodat het veel langer duurde voordat de batterijen vervangen moesten worden. Al had hij een prima stereoinstallatie, hij luisterde altijd naar zijn transistorradio naast zijn leunstoel, en hij heeft er nadien nog heel wat versleten.

Het eerste waar ik ooit voor spaarde, was een eigen transistorradio.

Henk