Behalve boeken had Ome Ben ook heel wat muziekcassettes in huis, voldoende om drie grote verhuisdozen mee te vullen. Nu wil het geval dat mijn broer Klaas en ik een tijdje terug stapels dozen met boeken aan het doorzoeken waren in de opslag – daarover een andere keer meer – tot zich bij openen van een doos vol cassettes iets wonderbaarlijks voordeed.
Zodra de kleppen van de verhuisdoos waren opengeslagen, zagen we op het bovenste cassettedoosje een bloedrode druppel glinsteren. Een glanzende druppel op een geluidscassette die twee jaar afgesloten had gezeten in een dichtgeplakte verhuisdoos, opgeslagen onder loodzware dozen vol boeken, in een kurkdroge opslag. Klaas en ik keken elkaar verbluft aan, en ik vroeg of ik soms een bloedneus had. Nee, en Klaas ook al niet. Noch op andere cassettes, noch om de doos heen lagen druppels of was sprake van vochtvlekken. Van lekkage was geen sprake, en bovendien was het prachtig weer, dagenlang geen wolkje aan de lucht. Iedereen mag aan deze wonderbaarlijke bloedrode druppel zijn eigen uitleg geven, maar ondanks mijn scepsis vond ik dit voorval opmerkelijk genoeg om die muziekcassette – zoals boven afgebeeld – mee naar huis te nemen en naast een foto van Ome Ben op de schoorsteenmantel te zetten.
Henk
