Marie Hemelaar voor haar ouderlijk huis in Vinkeveen in 1926
Ome Bens oudste zus Marie Hemelaar kon boeiend vertellen. Ze groeide op in een katholiek gezin, en verhalen die zij in haar jeugdjaren in Vinkeveen had gehoord, vertelde ze zo overtuigend, dat twee daarvan me nog altijd bijstaan.
Een meisje kwam onverwacht te overlijden, en haar moeder kon de dood van het kind maar niet verwerken. Ziek van verdriet bad de vrouw dag in dag uit: 'God, wek mijn dochter weer tot leven'. Haar gebed werd niet verhoord, maar dat was voor haar slechts aanleiding om nog vaker te bidden. Op een avond, het was windstil, smeekte de vrouw weer op haar blote knieën dat God haar oogappel weer snel tot leven zou brengen. Plots werd in één klap de stilte verbroken, een helse storm brak los, de ramen waaiden met een ruk open, en daar in de halfdonkere kamer zag de ontroostbare moeder de verschijning van haar overleden dochter in het open venster. Beduusd staarde ze naar het kind, dat tot haar sprak: 'Mamma, huil niet meer, bid niet om mijn terugkeer. Waar ik nu ben, daar ben ik gelukkig'. En evenzo onverwacht als haar kind was verschenen, was het weer verdwenen, en was de storm gaan liggen. Moraal van dit verhaal: laat de doden rusten.
Hoe het volgende verhaal een aanvang nam weet ik niet precies meer, maar het betrof een viertal mannen die in de kroeg om geld zaten te kaarten. Er was al behoorlijk wat gedronken, toen een van de kaarters bruusk opstond en een medespeler verweet dat hij vals speelde. De beschuldigde pikte dat niet, en riep woest: 'Als ik vals speel mag de duivel me ter plekke komen halen!' Op dat moment begon de tafel wild te schudden, de glazen vielen om, kaarten vlogen in het rond, en onder tafel klonk een hels kabaal. Toen zagen de verbijsterde mannen onder tafel twee pikzwarte bokkenpoten stampen. Moraal van dit verhaal: wie de duivel aanroept, wordt op zijn wenken bediend.
Marie Haselaar-Hemelaar begin jaren 80
