maandag 29 december 2008

DRIE RUITERTJES

Behalve 'Het weesmeisje' en 'Het zijn de glimwormpjes' herinnert Oom Bens zus Jo Broekmeulen-Hemelaar - foto - zich nog een ballade die haar moeder zong, getiteld 'De drie ruitertjes'.
  

DE DRIE RUITERTJES

Toen ik op Neêrlands bergen stond
Keek ik het zeegat in
Daar zag ik een scheepje zeilen
Daar zaten drie ruitertjes in
Een van de drie was naar mijn zin

Het allerjongste ruitertje
Dat in het scheepje zat
Dat bood mij aan te drinken
't Was koele wijn uit het vat
't Was van het beste dat hij bezat

Ik bracht het glaasje aan mijn mond
En dronk het uit met 'zijn'
Ik sprak: 'Mijnheer stout ruitertje
Hier hebt gij een trouwring van mijn
En daarom bemin ik u vrij'

'Wat zal ik met die trouwring doen?
Wat zal ik daarmee doen?
Gij zijt een hav'loze dienstmaagd
En ik een gravenzoon
En wat zal ik daarmee doen?'

'Wilt gij mij dan niet hebben?
't Is goed, daar zijn er nog meer
Ik ga in een klooster dienen
Daar dien ik de Lieve Heer
En gij ziet mij nimmermeer'

Toen het nonnetje halverwege was
Haar vader en moeder was dood
Daar was geen rijker nonnetje
Op Nederlands dal zo groot
Ja, haar vader en moeder was dood

Toen 't ruitertje dit te horen kreeg
Was 't : 'Knecht, kom, zadel mijn paard
Ik wil naar het klooster toe rijden
Dat is mij een kansje wel waard
Jan, kom, knecht, kom zadel mijn paard'

Toen ''t ruitertje aan het klooster kwam
Toen schelde hij lustig aan
En vroeg toen aan het bagijntje
Of daar geen nonnetje was
Dat daar zojuist gekomen was

'Ja, hier is wel een nonnetje
Maar zij komt er voor u niet uit
Zij is de Heer gaan dienen
Zij is des Heren bruid
Ja, zij komt er voor u niet uit'

'Als gij haar niet uit laat komen'
Zo sprak die loze guit
'Zal ik het klooster in brand steken
Met zwavel en met kruit
En dan zal zij er komen uit!'

Toen het klooster stond in volle vlam
Kwam het nonnetje voor hem staan
Met opgestroopte mouwetjes
Haar nonnenkleed had zij aan
En zo kwam zij voor hem staan

Zij sprak: 'Mijnheer stout ruitertje
Wat doet gij voor een schand'?
Want laatst, toen ik een ring u bood
Toen weigerde gij mijn hand
Ga en vertrek nu uit dit land!'

De ruiter keerde zich omme
En sprak geen enkel woord
Maar toen hij aan een fonteintje kwam
Toen schoot hij zichzelvers dood
Hij was verslagen en hij was dood

Het was al op een donderdag
Dat het nonnetje zou halen brood
En toen zij aan het fonteintje kwam
Toen vond zij haar zoetelief dood
Hij was verslagen en hij was dood

Zij sprak: 'Mijnheer stout ruitertje
Is dat terwille van mij?
Dan zal ik u laten begraven
Al onder de roosmarijn
Alwaar die stoute ruitertjes zijn

Dan zal ik bloempjes plukken
En strooien die op uw graf
Dan zal ik er tulpjes planten
Tot aan mijn jongste dag
O, dat ik eens mijn lief weer zag'

En toen er de jongste dag brak aan
Toen zagen ze elkander weer
Zij vielen elkander in de armen
In 't bijzijn van den Heer
Ja, zij kregen elkander weer
  
 

woensdag 26 november 2008

AAN DE HAND VAN OOM BEN

Het is zondag 26 april 1964 en voor hun ouderlijk huis aan het Afrikanerplein staan communicantje Ans en broertje Eric klaar om met Oom Ben naar de kerk te gaan.
 

dinsdag 4 november 2008

LELIËN OP HET VELD

Niet alleen brengt Ome Bens zuster Jo liedjes die haar moeder zong in herinnering, maar ze heeft ook een verzoekje, waaraan ik graag voldoe. "Heb jij de tekst van het liedje 'Zie de leliën op het veld'? Ik meen dat het uit het boekje 'Kun je nog zingen, zing dan mee' komt."

Dat is inderdaad het geval, al blijkt het lied in latere drukken van de bundel te ontbreken. De editie van 1924 biedt gelukkig soelaas.

DE LELIËN

Zie de leliën op het veld / Zie, hoe schoon zij bloeien!
Wie doet haar, van zorgen vrij / Daar zoo heerlijk groeien?
Wie gaf haar die stille pracht / Wie dat kleed, zoo rein en zacht
Zonder zijns gelijke? [bis]

God, de Heer, riep u uit d'aard / Doet zoo blij u tieren
Hij gaf u dat schoone kleed / Dat gij d'aard zoudt sieren
Dat gij ons bij zorg en smart / Met een stil geloovig hart
Leert op Hem vertrouwen [bis]

O, verblijd u dan, mijn hart! / Werp op Hem uw zorgen
Die na droeven winternacht / Roept den lentemorgen
O, vertrouw in lief en leed / Die de bloemen niet vergeet
Is ook mij een Vader [bis]

 

zondag 5 oktober 2008

80 JAAR

(foto Irene Hemelaar)

Vandaag gedenken we de 80ste geboortedag van Ome Ben. Op bovenstaande foto poseren de broers en zusters Hemelaar op diens 75ste verjaardag.
 

vrijdag 26 september 2008

GLIMWORMPJES

Behalve 'Het weesmeisje' herinnert Jo Broekmeulen-Hemelaar - foto - zich nog woordelijk volgend schoolliedje uit haar jeugd . Dat scherpe geheugen zie je trouwens ook terug bij haar broers en zussen. Met name bij haar oudere broer Anton, die nog allerlei wetregels ten tijde van zijn werk bij de Sociale Verzekeringsbank kan opsommen.

HET ZIJN DE GLIMWORMPJES

Wat danst er als gouden sterretjes
Daar buiten in fonk’lende pracht
’t Zijn kevertjes met hun lantaarntjes
Die dansen en zweven bij nacht

En als zij elkaar ontwaren
Dan wisselen zij samen ’n groet
Vertellen iets goeds aan elkander
En scheiden weer welgemoed

Maar zien zij de morgen komen
Dan schieten zij weg in ’t kruid
En ieder legt zich te rusten
En doet zijn lantaarntje uit
 

dinsdag 2 september 2008

FOTOPORTRET 1934

Het is maandag 12 februari 1934. De kinderen trekken hun zondagse kleren aan, haren gekamd, en dan op naar Gale's Studios voor een fotoportret.

V.l.n.r. Cor, Anton, Ben, Gerrie, Marie, Michel en Jo Hemelaar. Myria wordt zeven maanden later geboren.

Met dank aan Clemens voor de foto.

zaterdag 23 augustus 2008

LUNCH BIJ TANTE MYRIA



In juli een zonnige vakantie op Sardinië - Wim, Leonie en Luna zagen het helemaal voor zich. Toen kwam het droeve bericht van oom Mario's overlijden, en bovendien moest Wim thuis blijven omdat zijn been werd uitgelijnd. Gelukkig viel niet alles in het water, want Leonie en Luna reisden in gezelschap van vrienden, dus het viel allemaal weer mee.

Schuchter wandelt Luna met tante Myria naar haar appartement
in Nuoro

Hier het balkon waar ook ome Ben menige vakantie doorbracht

Luna is klaar voor de lunch

Leonie had voor tante Myria Hollandse lekkernij meegenomen

Tante Myria toont de Renaultgarage van de gebroeders Sanna,
Fratelli Sanna

Fotografie: Leonie Castelein

donderdag 21 augustus 2008

TIENERTIJD

Deze pasfoto zat in de stapel familiefoto's, die Clemens onlangs meebracht - waarvoor dank. Deze kiek zal rond 1945 genomen zijn.

woensdag 30 juli 2008

BUREN









Hoe staat het in een Amsterdamse seniorenflat met de sociale contacten? Het Parool vroeg het deze week mede aan Catrien en Anton Hemelaar. Slordig dat de krant zowel 'Catrien' als 'Hemelaar' fout spelt, maar het is een aardige foto.

In het artikel staat onder meer te lezen: "Anton Engelaar (90): "Er is weinig contact met de buren. Je zegt elkaar gedag als je elkaar tegenkomt, maar daar blijft het bij. Maar hebben wij nou de indruk dat tussen andere buren, onderling, meer contact is dan met ons?" Katrien Engelaar-Wit (88): "Nee, dat geloof ik niet. Ik vind het best wel gezellig als er eens iemand komt, maar dan moet het een bekende zijn."

Klik hier voor een geluidsopname van beiden, en voor foto's van andere geïnterviewden.


zaterdag 5 juli 2008

VISSEN OP ZEE


Met vissen in een boerenplomp nemen ze geen genoegen, dus kiezen Ome Ben en familie menigmaal het ruime sop, waar later op verjaardagen nog met plezier over verteld wordt.

Op de foto is duidelijk te zien, dat onze zeeschuimers de vangst niet allemaal even serieus nemen. Van voor naar achter in beeld: Chiel Hemelaar (Prinsengracht) met sigaar, een (mij) onbekende, Ome Ben, waarschijnlijk Neef Ferdinand Haselaar en tante Annie Hemelaar (Prinsengracht).

Nog aanvullingen of verbeteringen? Wat zou Ferdinand fluisteren waardoor de anderen moeten lachen?
 

zondag 22 juni 2008

OOM MARIO OVERLEDEN

Vandaag bereikte ons het droeve bericht dat Mario Sanna vannacht in zijn slaap is overleden. Hij werd 86 jaar. Als gevolg van strenge regelgeving wordt hij morgen al in zijn woonplaats op Sardinië begraven.
Oom Mario trad in 1963 in het huwelijk met Myria Hemelaar, Oom Bens jongere zuster, en op twee maanden na zijn de twee 45 jaar getrouwd geweest.
Met Mario Sanna verliezen wij een hartelijke oom, die ondanks de taalbarrière met zijn pretogen kenbaar maakte, dat hij het naar zijn zin had.
Tijdens zijn werkzaam leven leidde hij met zijn broer een Fiat-garagebedrijf, en volgens mijn vader was hij een genie met auto's, hoorde hij aan het geluid van de auto wat er aan mankeerde.
Het overlijden van zijn zwagers Ben en Chiel vier jaar geleden kwam extra hard aan, omdat beide broers het Italiaans machtig waren.
Wij wensen tante Myria, de familie Sanna en hun dierbaren veel sterkte toe.
Henk

vrijdag 20 juni 2008

HET WEESMEISJE

Ome Bens oudere zuster Jo Broekmeulen-Hemelaar - foto - herinnert zich nog verscheidene liedjes uit haar jeugd, die hun moeder zong. Een daarvan is een smartlap over een troosteloos weesmeisje, dat volgens deskundigen een 200 jaar oude vertaling is van het Duitse 'An einem Fluß der rauschend schoß'.


HET WEESMEISJE

Aan de oever van een snelle vliet / Een treurend meisje zat
Zij weende en schreide van verdriet / Het gras van tranen nat
Zij weende en schreide van verdriet / Het gras van tranen nat

Zij wierp de bloempjes die zij zag / Gestadig in de stroom
Zij riep: 'Ach lieve vader, ach / Ach lieve broeder, koom!'
Zij riep: 'Ach lieve vader, ach / Ach lieve broeder, koom!'

Een rijk heer wandelt langs de vliet / Bespeurt haar bitt're smart
Daar hij het meisje wenen ziet / Breekt zijn meedogend hart
Daar hij het meisje wenen ziet / Breekt zijn meedogend hart

Hij sprak tot haar: 'Wel lieve meid / Spreek op, en wees niet schuw
Zeg mij, waarom gij kermt en schreit / Kan 't zijn, dan help ik u'
Zeg mij, waarom gij kermt en schreit / Kan 't zijn, dan help ik u'

Zij zuchtte en zag hem troost'loos aan / En sprak: 'Ach brave man
Een arme wees ziet gij hier staan / Die God slechts helpen kan
Een arme wees ziet gij hier staan / Die God slechts helpen kan

Ziet gij die groene heuvel niet? / Daar ligt mijn moeders graf
En aan den oever van dees' vliet / Daar viel mijn vader af
En aan den oever van dees' vliet / Daar viel mijn vader af

De snelle stroom verzwolg hem dra / Hij worstelde, ach, en zonk
Mijn broeder sprong hem achterna - / Helaas, ook hij verdronk!
Mijn broeder sprong hem achterna - / Helaas, ook hij verdronk!

Nu vlucht ik 't eenzaam hutje uit / Waar niets dan jammer is -'
Zo sprak zij hare klachten uit / Het hart vol droefenis
Zo sprak zij hare klachten uit / Het hart vol droefenis

De heer die zei: 'O, klaagt niet, kind / Uw hart verdient geen pijn
Ik wil uw broeder en uw vrind / Ik wil uw vader zijn'
Ik wil uw broeder en uw vrind / Ik wil uw vader zijn'

Zij heeft nu spijs en lekk're drank / Al waar haar hart naar tracht
Dees rijke man verdient wel dank / Dat hij zo edel dacht
Dees rijke man verdient wel dank / Dat hij zo edel dacht

En zij was trouw, zij was het waard / Zij was hem steeds tot vreugd'
Zo zegent God reeds hier op aard' / De liefde tot de deugd
Zo zegent God reeds hier op aard' / De liefde tot de deugd


woensdag 21 mei 2008

DE PADEN OP, DE LANEN IN


Ome Ben en zijn broer Chiel hebben tijdens hun trektocht door Europa ongetwijfeld ook gezongen om het tempo er een beetje in te houden. Als kind leerden ze dat repertoire op school of bij de padvinderij, dus al lopend en klimmend konden ze die liederen zonder nadenken zingen. Twee bekende zangbundels zijn Kun je nog zingen, zing dan mee en Jan Pierewiet. Een nummer dat ze ook later op familiefeesten uit volle borst hebben gezongen was het Vacantielied, dat als volgt begint:

Door de bossen, door de heide
Door het zomerdronken land
Over heuvels en rivieren
Windgekust en zonverbrand
Trekken wij, licht en vrij
Uit de aldagsgeest naar het levensfeest
Luit en lach, Merelslag
Konden ons vacantiedag!


woensdag 30 april 2008

CHIEL HEMELAAR

  
Michaël Gerardus Hemelaar
* Vinkeveen-Waverveen 20 oktober 1925
† Amsterdam-Osdorp 23 oktober 2004

Begin deze maand kwam de volgende reactie binnen:
Voor de oorlog had ik een vriend die Micheltje Hemelaar heette. We hebben heel veel samen gespeeld in de buurt. Ik woonde op de Vijzelgracht 35 in cafe Kroon. Ik ben nu 81 jaar oud en heb mij dikwijls afgevraagd hoe het hem is vergaan.
Co Kroon.

Het is onmogelijk om mijn vader in een paar zinnen samen te vatten, maar dit was mijn antwoord:
Geachte meneer Kroon,
Het is plezierig te horen dat iemand zich de kinderjaren met mijn vader nog herinnert. Spijtig genoeg is 'Micheltje' niet meer. Oktober 2004 is Chiel Hemelaar thuis in het bijzijn van zijn gezin in alle rust overleden, drie dagen na zijn 79ste verjaardag.
Volgens mij is het hem prima vergaan. In de oorlog ging hij samen met broer of zus op voedseltocht en vanwege de Arbeitseinsatz dook hij onder bij boeren in Overijssel. Na de oorlog en de middelbare school werkte hij jarenlang als verwarmingsmonteur, en verrichtte daarna zwaarder werk in de bouw als murensteller.
Hij huwde in 1959 verpleegster Will Zonneveld, kreeg vier zonen en een dochter en later twee fantastische kleinkinderen, en was uiteindelijk 45 jaar gelukkig getrouwd. Hij zorgde er voor dat zijn gezin niets tekort kwam. Chiel Hemelaar had geen kapsones, maar liet niet over zich lopen, en was tot het laatst scherp van geest. Ik mis hem elke dag.
Zijn jongere broer Ben, voor wie deze 'Welkom bij Ome Ben' een eerbetoon is, leefde tot april 2004 in hun ouderlijk huis, Nieuwe Looiersstraat 62, vlakbij de Vijzelgracht. Zolang zijn gezondheid het toeliet, kwam mijn vader iedere vrijdagavond bij zijn jongere broer bijkletsen met een borrel en een stukkie oude kaas van de Albert Cuyp. Mocht u het weblog nog niet helemaal doorgekeken hebben, er staan ook foto's op van Chiel Hemelaar door de jaren heen, zodat u een beetje een indruk kunt krijgen.
Als baby bij moeder op de arm in 1926.
Achtjarige Michel met broers en zussen in 1934 .
Een kiek uit 1950 van Michel op 25-jarige leeftijd.
Michel rond 1985 in de Nieuwe Looiersstraat.
Een foto uit 1993 Michel met zijn broers en zussen.
Sinds hun overlijden in 2004 liggen Michel & Ben in Buitenveldert onder dezelfde steen begraven.
Met vriendelijke groet,
Henk.

zaterdag 29 maart 2008

IK STA OP WACHT

Ome Ben nog tenger na de oorlog, hier in uniform. Zijn er nog dienstverhalen?

Nico Haselaar: "Dienstplicht: ja en nee. Ik ben in dienst geweest, volledig uitgediend, maar van mijn ooms niet een.
Op de foto staat Ben in mijn uniform - Myria heeft hem ook aan gehad, geen Luva hoor (Luchtmacht Vrouwenafdeling). Deze foto heb ik nog in mijn bezit.
Ben is in Voorschoten opgekomen, en na een blauwe maandag in hoogste rang burger weer afgezwaaid.
Michel werd als zandhaas afgekeurd vanwege zijn oogprobleem.
Gerrie ging als magere spriet in een passend uniform van de zandhazen onze defensie dienen. Met succes, want binnen twee maanden was zijn omvang zodanig gegroeid dat de kledingstof, plus krib, plus twee zitplaatsen in beslag nam, en de maten van de strozakken in de krib het niet meer aankonden. En de voeding natuurlijk, waardoor de Staat der Nederlanden en zijn slapies ondervoed raakten. Gerries aanzien was niet meer toonbaar, dus hij ging op zeer lang verlof. Maar hij wist mij de nodige trucjes te onderrichten."
 

woensdag 27 februari 2008

EEN KONIJN GENAAMD BEN

(foto Irene Hemelaar) 

Irene heeft een nieuw konijn in huis gehaald, na het plotse overlijden van voorganger Bram. Raad eens hoe ze haar nieuwe hangoor heeft gedoopt? Ben Hemelaar, naar onze eigenste Ome Ben!

Als je de foto hierboven goed bekijkt, zie je Ben warempel glimlachen, dus qua karakter klopt het ook helemaal. En wat is er toepasselijker dan een konijn, want bij Oom Ben thuis op het plaatsje werden immers jarenlang konijnen gehouden.

Irene schrijft: "Een fantastische knaagdierenopvang in Zoetermeer, Animal Home, brengt een lichtje in de duisternis met Ben, een rammelaar van 6 maanden oud, die bij zijn vorige baasje Angel heette. Zijn baasje kocht hem toen hij net aan een nieuwe studie begon. Nu heeft hij een kamer gevonden en kon het konijn niet mee.
Sommige mensen denken ook niet na voor ze een dier aanschaffen. Geluk bij een ongeluk is, dat Ben een ontzettend lief konijn is (geworden)"

Beiden nog veel plezierige jaren toegewenst, Irene & Ben Hemelaar!

maandag 28 januari 2008

65 JAAR

(foto Ria Haselaar)

Het is 9 oktober 1993 en Ome Ben wordt 65 jaar. Omdat de hele familie langs wil komen, is de Looiersstraat te klein, en regelt neef Gerard de zaal. Het wordt een geslaagde feestavond, de jarige Job trekt zijn stropdas zelfs los, muziek van Johnny Jordaan schalt door de zaal, en iedereen is in een beste stemming. Dat is hét moment om alle broers en zussen Hemelaar te vereeuwigen. De twee oudsten Marie en Anton zijn afgeleid, maar dat leidt tot een ontspannen kiek, met een glimlach om ieders lippen. V.l.n.r. Myria, Anton, Jo, Marie, jarige Ben, Chiel en Ger.

Marie Haselaar-Hemelaar, eerstegeborene van het gezin, heeft hier de avond van haar leven, en dat is gelukkig ook het beeld dat de meeste aanwezigen zich zullen blijven herinneren, want ruim een maand later komt ze op 78-jarige leeftijd te overlijden.
 Henk